شاید تا به حال وقتی از خیابان عبور می‏کرده‏اید با صحنه‏ی دعوا مواجه شده باشید. نمی‏دانم موقع دیدن یک دعوا چه کار می‏کنید. می‏پرید وسط دعوا و دو نفر را از هم‏دیگر جدا می‏کنید، یا این که طرف یکی از آن‏ها را می‏گیرید و طرف دیگر را محکوم می‏کنید، یا این‏که بی‏تفاوت رد می‏شوید.

من معمولا می‏ایستم و به قیافه‏ی هر کدام از آن‏ها دقت می‏کنم. نتیجه‏ای که تا امروز کشف کرده‏ام این است که برنده‏ی دعوا آن کسی نیست که زور بیشتر‏ی داشته باشد یا بیشتر کتک زده باشد یا این که لباس‏های طرف مقابلش را جر وا جر کرده باشد. برنده‏ی دعوا کسی است که تا آخرین لحظه حرفش برای افکار عمومی قابل قبول بماند. برنده‏ی دعوا کسی است که گریه‏اش نگیرد، برنده‏ی دعوا کسی است که برافروخته نشود، برنده دعوا کسی است که شاخ و شانه نکشد، برنده دعوا کسی است که قدرت‏های اعمال نکرده‏اش را به رخ مخاطب نکشد که چه بسا اعمال آن برایش خسران بیشتری به دنبال خواهد داشت و از این جهت نمی‏تواند آن‏ها را اعمال کند. برنده‏ی دعوا کسی است که برای جبران ضایع شدن‏ها فک و فامیل و پدر و مادر و اعتبار خانوادگی و پول جیب بابا و مدل کفش پسرخاله‏ی همسایه‏اش را به رخ نکشد. برنده‏ی دعوا کسی است که حرفش از اول درست باشد، برنده دعوا کسی است که منطق داشته باشد.

دعوای اینترنتی هم همین قاعده و قانون را دارد. فقط مصالحش فرق می‏کند، زور بازویش فرق می‏کند. مدل کفش پسرخاله‏ی همسایه‏اش فرق می‏کند و الا قانون همان قانون و آش همان آش است. سال اتحاد ملی و انسجام اسلامی مبارک!